لرمدیا

شب سردی که نور ماه روی برف های نشسته روی زمین میتابید از خونه بیرون زدم
از نوک پا تا فرق سر میلرزیدم
دیوانه ای رو کنار اتش کم سویی دیدم
که ب اتش میگفت شعله ور شو شعله ور شو
شعله ور شو تا باهات بیام تا پیش خدا
میخواهم با نِی ای که خدا میزند نوحه بخواهم
من میدونم که خدا کجا نی میزنه
کسی مثل من نمیدونه که خدا کی میزنه
نصفه شب وقتی که من سردم میشه
وقتی من به خودم میپیچم و پهلو درد میگیرم
وقتی سر تا پا میلرزم
اسمون برای من ساز وارونه میزنه
من و غم کهنه رفیقیم در این روزگار
من و شادی دشمن پدر و برادریم
من و شادی دشمن برادرای پرد و برادریم
وقتی تا صبح یک بند بارون میزنه
از میان اتشگاه صدای نوحه میاد
مگر خدا زود تر این شب رو صبح کنه
زودتر افتاب سر بزنه و گردن بکشه
وقتی درویشی بی صدا میمیرد
مراسم عزا و نوحه اش گرم و باشکوه است پیش خدا
هرکس که گوش دهد که خدا نی میزند
دلش غمگین میشود و ناله میکند: وه وه وه وه
دردم بسیار سنگین است از دست این دوران

شب دراز است ای اتش کمسو
شعله ور شو شعله ور شو
یک دفعه به سر تا پای من نگاه کرد
سریع بلند شد و با من دست داد
گفت فدای قد و بالات بشم انگار
دور از جونت تو از من دیوونه تری
مگه مثل من اواره و بی مسکنی
برای دوست ننگ و مایه ی خنده ی دشمنی
برو منو ب حال زار خودم رها کن
تا از کار خودم سر دربیارم
.
بهش گفتم : ای عاشق پاک خدا
باعث و بانی رونق و حاصلخیزی خاک خدا
تو به ظاهر دیوانه ای جان دلم
و من بیچاره به ظاهر عاقلم